PRACOWNIA JUBILERSKA
Początki złotnictwa w Lublinie
Strategiczne usytuowanie Lublina sprzyjało jego intensywnemu rozwojowi gospodarczemu. To właśnie tutaj krzyżowały się ważne szlaki handlowe z Rusi, Lwowa i Litwy. Na tutejszych jarmarkach można było spotkać kupców ze wszystkich innych grodów polskich, a także z Mołdawii, Norymbergii czy Niemiec. Taka sytuacja bardzo sprzyjała rozwojowi rzemiosła artystycznego, a co za tym idzie także złotnictwa w Lublinie.
Według dostępnych dokumentów historycznych, rzemiosło artystyczne zaczęło się pojawiać w Lublinie już w XIV wieku. Natomiast pierwszą pracownię złotniczą w Lublinie najprawdopodobniej otworzył Bartosz Tasmar. Przypuszcza się, że był to złotnik niemieckiego pochodzenia. Przyjął on prawo miejskie Lublina w 1415 roku. W tym samym roku w prawie miejskim pojawił się złotnik Piotr, a kilka lat później Piotr z Pragi (przyjęty do prawa miejskiego w 1420 roku). Natomiast złotnicy żyjący w XV wiecznym Lublinie to kolejno: Hanusz (1459r.), Mikołaj (1472r.), Stefan (1466r.), Michał (przed 1462r.) oraz Paweł (1483r.). Pod koniec XVI wieku w Lublinie mieściło się już aż 15 warsztatów złotniczych.
Popyt na usługi złotnicze i jubilerskie stale rósł. Największy przyrost liczby złotników w dziejach Lublina miał miejsce na przełomie XVI i XVII wieku. O przyjęcie do lubelskiego prawa miejskiego starali się złotnicy z Niemiec, Szkocji, Francji, Włoch, Holandii oraz Czech i Armenii. W roku 1648 w Lublinie prowadziło działalność aż 37 mistrzów złotnictwa, prowadzących swoje pracownie. Z tego okresu zachowało się do naszych czasów sporo zabytków w postaci przedmiotów wykorzystywanych w kościelnej liturgii, takich jak kielichy, monstrancje czy relikwiarze.
Powstanie cechu złotniczego w Lublinie
Wyż demograficzny oraz szybki rozwój gospodarczy Lublina niejako wymusił zorganizowanie się lubelskich złotników w cech, w którym mogli bronić swoich wspólnych interesów. Cech złotników lubelskich został powołany do istnienia najprawdopodobniej na początku XVI wieku. W roku 1566, Zygmunt August w oficjalnym dokumencie potwierdził jego status nadany przez lubelską radę miejską.
Bibliografia:
I. Rolska-Boruch - „Cech złotników lubelskich (XVI–XVIII w.)”
K. Myśliński - „Średniowiecze”
B. Nowak - „Rzemiosło lubelskie”